Dit nummer heeft mij zoveel kracht gegeven door te gaan en niet op te geven nadat ik op mijn stage plekken in de zorg en baan in Franeker werd gepest en gekleineerd door zorg collega's.
Ik was perfectonistisch, doorzetter, ik had last van prestatiedruk, wilde alles zo goed mogelijk doen ik wilde mezelf bewijzen. Maar helaas kon ik niks goed doen. Niks was goed genoeg waardoor ik nog harder mijn best ging doen.
Een bak met kritiek op mijn rug, negatieve feedback over mij roddelen door mijn zorg collega's achter mijn rug om, buitensluiten, uitlachen, veroordelen.
Het enige wat mij op de rit hield was de liefdevolle band met de bewoners. De dankbaarheid, de connectie de bewoners accepterden mij om wie ik was. Ik nam de tijd en kon goed luisteren.
Veroordelen op basis van je uiterlijk, piercings en haarkleur. "anders zijn" . Ik moest mijn piercings uit doen van de leidinggevende en mijn haar moest een natuurlijke kleur hebben.
Mijn uiterlijk paste niet in de zorg sector werd mij gezegd. Ik moest mij aanpassen. Op vergaderingen kleede ik mij neutraal bang voor de reacties van collega's.
Ik heb ervaren hoe zorg professionals hard en kil kunnen zijn. Pesten, buitensluiten, kleineren, de lat te hoog leggen. In de zorg moet je stevig in je schoenen kunnen staan, het is geen kattenpis waar je mee te dealen hebt zowel de zorgvragers als de zorg collega's, als de stage begeleidsters als de leidiggevenden.
Op een gegeven moment kwam ik in een verbetertraject terecht en dreigde ik mijn vaste baan te verliezen. De angst om mijn baan te verliezen was groot. Ik en mijn partner waren net naar Franeker verhuisd voor een nieuw begin. Carriere maken, huisje boompje beestje en een kinderwens. Alles leek perfect te gaan. Mijn partner had een goede baan bij KPN in de ICT.
Door jarenlange prestatiedruk, perfectonisme, mezelf bewijzen op de werkvloer, steeds harder mijn best doen. Raakte ik zowel lichamelijk als geestelijk uitgeput. Ik kon niet meer. Mijn lichaam zei stop. Opnamens in het ziekhuis, spoedeisende hulp, hartonderzoeken, schildklier, bloedarmoede, vitamine b12 tekort, vitamine D3 tekort, onderbehandeling bij een Internist in het ziekenhuis.
Conclusie: Burn out.
Helaas werd dit binnen de psychiatrie niet erkend. Het was immers geen officiele psychiatrische stoornis.
Ik voelde mij aan mijn lot over gelaten.
Ik kreeg de diagnose als depressie en gegeneraliseerde angststoornis.
Ik voelde mij niet gehoord als ik over mijn burn out begon.
Burn out bestond immers niet werd er tegen mij gezegd.
Door zelfhulpboeken, lezen, internet, zelfontwikkeling, bewustwording maakte ik zelf stappen vooruit.
Ik ging door een hele zelf transformatie, hoe ik mijn leven had geleid, maakte mij ziek. Dit moest ik omgooien en ik creerde een nieuw persoon.
Ik had nooit mijn droom gevolgd om actrice te worden. Toneelspelen, dansen, muziek maken.
Ik dacht dat ik carriere moest maken, mezelf bewijzen, zodat mijn ouders trots op mij zouden zijn. Een huis kopen, een vaste baan, een mooie dure auto voor de deur, kinderen een gezin, vakanties.
Tijdens mijn studiekeuze werd mij geadviseerd een beroep te kiezen waar altijd werk in bleef, mensenwerk en vooral hard werken voor je geld, anders ben je zwak..
Ik was 23 jaar oud toen ik burn out raakte en ik was 24 jaar oud toen ik voor het eerst in aanraking kwam met de geestelijke gezondheidszorg.
Nu 6 jaar later, kan ik pas na 1 jaar zeggen dat ik herstelt ben van mijn burn out.
Restverschijnselen houden lang aan. Vooral de chronische overprikkeling, derealisatie, brainfog, op watten lopen, concentratieproblemen, tintelingen in de voeten, angst, het gevoel je ledematen niet meer te kunnen voelen, verlamd.
Het kost veel tijd om te herstellen, rust is zo belangrijk, mindfullness, meditatie, yoga, fruit eten, sporten, muziek werkt helend.
Laat je in de psychiatrie niet wijsmaken doormiddel van psychiatrische stoornissen en of diagnose's. Jij bepaalt waarmee jij jezelf identificeert. De opinion van een ander maakt niet wie jij bent. Dat bepaal je altijd 100% zelf. Je bent vrij om te kiezen waar jij jezelf mee wilt identificeren. "Dat is van jou, en niet van mij"
Kies voor jezelf, en laat je alsjeblieft niet wijsmaken dat jij zogenaamd ziek bent in je hoofd. Dat ben je niet! Je bent mens, je bent je eigen JIJ. Je mag er zijn. Je hoort erbij, we zijn allemaal met elkaar verbonden, we zijn één. 1 grote familie. Jij hoort bij deze familie jij bent er onderdeel van, je bent niet alleen!
Ik wens iedereen die momenteel door een moeilijke tijd gaat veel sterkte, liefde en kracht. Het gáát weer over wat je ook doormaakt. Er is licht aan het einde van de tunnel! ✨️
Bedankt voor het lezen van mijn blog.
Veel liefs, Danica Flonk
Reactie plaatsen
Reacties